Calibrion- cz.9

 Na miejsce dotarła, tak jak mówił Evan, po około 20 minutach. Zastała chłopaka z zamkniętymi oczami, stojącego niemal tuż przy drzewach. Ręce, na pozór rozluźnione i zwieszone swobodnie wzdłuż ciała, miał napięte, a z jego palców żarzył się delikatny, niebieski blask. Napastnicy byli jeszcze daleko, ale zbliżali się z każdą chwilą.  Dziewczyna patrzyła na towarzysza, to znów na zbliżających się jeźdźców. Eldorin niespokojnie strzygł uszami, co chwila grzebiąc w ziemi kopytem. Podeszła do niego i zaczęła go uspokajać gładząc powoli po łbie. Rzuciła okiem na wierzchowca Evana, gotowa podejść i uczynić z nim to samo, jednak tamten stał spokojnie, nie wykazując żadnych oznak strachu.

Chłopak niespodziewanie przerwał zaklęcie i odwrócił się.

-Tarcza ochronna wokół puszczy powinna utrzymać się przez około godzinę, minimalnie pół, jeżeli ten czarnoksiężnik naprawdę wiele potrafi. Nie mieliśmy zbyt dużo czasu, więc zdążyłem jedynie wyczarować ruchome piaski.  Miejmy nadzieję, że zanim mag się zorientuje, zdążą wchłonąć kilku ludzi. A teraz wchodź do lasu. To nasza jedyna szansa  by ich zgubić. – pstryknął palcami i krzewy zaczęły odsłaniać wąską dróżkę. Z każdym ich krokiem zarośla powracały znów na miejsce zasłaniając drogę wyczarowaną przez Evana.

-Jakim cudem dotarłeś tutaj tak szybko? Ten koń… on nie jest zwyczajny prawda?

Chłopak uśmiechnął się.
-Ten koń, ma na imię Clow. I nie, nie jest zwyczajny. Jest mój- wyszczerzył zęby

Annalyn przewróciła oczami i poklepała po szyi swojego wierzchowca idącego tuż za nią.

-Powiedziałeś, że miałeś mało czasu. Jakim cudem wyczarowałeś ruchome piaski? Nie znam osoby, która umiałaby to zrobić w krócej niż godzinę.

-Jestem po prostu utalentowany… wracając do konia muszę przyznać, że czasami funduję mu mały doping. Żywi się specjalną karmą, niedostępną dla nikogo innego prócz mnie. Ale i tak jest najszybszym koniem jakiego widziałem. Karma nie odgrywa tutaj aż tak wielkiej roli i jeżeli tak dalej pójdzie, będzie musiał się nią podzielić z Eldorinem, ponieważ nie zawsze jest miejsce, w którym można się schować. Swoją drogą, wiesz co to za las?

-Nie… ale czuje się tutaj prawie jak w domu.

-To Thriel- odpowiedział Evan z błyskiem w oku.- nic dziwnego, że go znasz. Rośnie niedaleko twojej wioski.

- Tak wiem. Chodzę tam po kwiaty…

-Słucham?

-Chodzę. Tam. Po. Kwiaty. Co cię tak dziwi?

- Sama?

- A przepraszam z kim mam chodzić? Nie mieszkam z nikim z rodziny i raczej nie chodzę do wioski i nie proszę, żeby ktoś wziął mnie za rączkę i zaprowadził do wielkiego strasznego lasu, bo się boję.

Evan popatrzył na nią, ale jego wzrok nie wskazywał nawet cienia irytacji. Raczej lekkie zdziwienie.

Po chwili milczenia głos chłopaka na nowo przerwał ciszę.

- Annalyn, Thriel zwykle nie pozwala na przekroczenie pierwszej linii drzew. Jak być może zauważyłaś, lub wyczułaś, nie jest on… zwykły. Gromadzi moc, z której siłę czerpią wszyscy czarnoksiężnicy. I nie wpuszcza ludzi, którzy nie są tego godni.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- To, że najwyraźniej, będziesz potężną czarodziejką. Choć trudno w to uwierzyć.– mruknął.

Annalyn pufnęła ze złością, jednak chłopak ją zignorował.

- Na początku otoczyłem cię zaklęciem ochronnym, które miało cię tutaj utrzymać wraz ze mną, ale najwyraźniej nie jest ci potrzebne. I dobrze. Jeden czar mniej to zawsze jakaś ulga. Chodź, jeżeli chcemy stąd wyjść przed zmrokiem, a tak byłoby zdecydowanie lepiej, to musimy trochę przyspieszyć. W tym lesie także mieszkają zwierzęta. I bynajmniej nie można nazwać ich sympatycznymi. Miejmy nadzieję, że jak wyjdziemy po drugiej stronie, nie natkniemy się znowu na ten oddział.

- Jesteś pewien, że to nie byli zwykli barbarzyńcy?

- Tak, trochę ich znam i zapewniam, że to na pewno nie oni.

- Więc kto? I dlaczego nas ścigali?

-Nie wiem, ale coś mi mówi, że niedługo się tego dowiemy.